ลีลานั่งยกขากอดเข่า สายตามองออกไปยังเงาทอดต่ำของต้นไม้ แสงจากพระจันทร์ดวงโต ทำให้เห็นก้อนหินก้อนเล็กบางก้อน ที่สะท้อนวับจับกับแสงนวลสว่างของพระจันทร์
เสียงลมอ่อนกระทบใบไม้กราว ลีลาทอดถอนใจ ก่อนที่จะยกมือข้างหนึ่งปาดผมยาวตรงที่ไหวกระจายมาบังหน้า
เสียงถอนหายใจบางของอีกคนดังขึ้น ทำให้ลีลาหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างเธอ ใบหน้าเรียวของเขา หันข้างให้เธอ ดวงตากลมโตที่มักจะมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน ขณะนี้ กำลังมองไกลไปยังขอบฟ้าราตรีที่เรื่อแสงนวล
“พี่พีช รักลีลามั้ยคะ?” อยู่ๆ ลีลาก็ถามเบา ด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเหงา
คนหน้าเรียวเอียงคอหันมามองเธอ รอยยิ้มละมัยนุ่มนวลฉาบบนริมฝีปากหยักบาง
“รักสิ”
คนที่นั่งข้างกล่าวตอบ พลางยกขายาวข้างที่ชิดขาเธอ ก้าวขึ้นมา งอเข่า พิงขากับพนักพิงหลังของเก้าอี้ยาว ร่างเพรียวสูงขยับหันร่างมาเผชิญหน้ากับเธอ ก่อนที่จะเขยิบตัวเข้าไปใกล้เธอ สองแขนยื่นมาโอบเอวของลีลา ดึงร่างของหญิงสาวเข้ามากอด ส่วนขาของตนที่ยกขึ้นมาบนเก้าอี้ยาว ก็เหยียดไปข้างหลังลีลา เพื่อให้ร่างบางของเธอ เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตนได้ถนัด
ลีลาซ่อนยิ้มอ่อน ยกแขนกอดตอบคนร่างสูง ศรีษะได้รูปสวยพิงที่ไหล่กว้างของพีช หญิงสาวช้อนตามองใบหน้าเรียวของพิชด้วยสายตาแห่งความรัก มือบางของเธอ ไล้ปลายนิ้วแผ่วปัดปรอยผมซอยของพีชเล่น
“หือม์?”
พิชอมยิ้ม ใบหน้าแสดงความสงสัย เมื่อเห็นว่าลีลาเอาแต่จ้องหน้าตน เหมือนเธอกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
“มองพี่พีชอย่างนั้น? เหมือน...มีอะไรในใจเลย?” พีชถามลีลา
“มอง...เพราะอยากรู้จักพี่พีชให้มากๆไงคะ” ลีลาตอบเสียงอ่อน
“ทำไม? ก็เรารู้จักกันอยู่แล้วนี่? เราเป็นแฟนกันนะ” พีชยิ้ม รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของลีลา
“ลีลารักดวงตาของพี่พีช เวลาที่พี่มองลีลา แววตาของพี่ดูอบอุ่น อ่อนโยน มีความเอาใจใส่ และดูแล...แต่...”
หญิงสาวสะดุดกลืนคำไว้ในอก ดวงตาเธอเศร้า
“แต่...?” คิ้วเรียวเข้มของพีชขมวด ใบหน้าแสดงคำถาม
“แต่...ลีลาไม่เคยเห็นเงาลีลาอยู่ในนั้นเลย” หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่ว ก้มหน้าซ่อนความเศร้า
คำตอบของหญิงสาวในอ้อมกอด ทำให้พีชถึงกับอึ้ง หญิงสาวกำลังหมายความว่า เธอมองไม่เห็น...ความรักของพีช? ที่มีให้กับเธฮ?
“มีสิฮะ” พีชกล่าวปลอบใจ แขนกอดกระชับร่างบางแนบเข้ามา
พีชลอบทอดถอนใจแผ่วอย่างหนักอก มือข้างหนึ่งลูบผมสลวยยาวนุ่มของเธออย่างปลอบใจ
พีชไม่อยากพูดอะไรมากมาย ไม่ว่า...จะคำว่า...รักสิ....มีสิฮะ....พี่มีลีลาในใจเสมอ...หรือ คำอะไรต่อมิอะไรที่บ่อยเกินไป ทุกๆครั้งที่เจอกัน พีชหวังลึกๆว่า ลีลาจะไม่ถามคำเหล่านี้ นานๆถามทีก็ได้ แต่ทำไมต้องถามบ่อยๆ
ทำไม? เธอต้องคอยจับผิดความรักด้วย?
แฟนคนที่แล้วๆมาของพีช ก็เป็นอย่างนี้
ทำไม? ถึงต้องการคำยืนยันความรักตลอดเวลา?
จนบัดนี้ พีชยังไม่รู้เลยว่า ลีลาเป็นผู้หญิงที่ คือเงา ในหัวใจพีชหรือไม่?
เธออาจจะเป็น แต่คงไม่ใช่ทุกเวลา พีชรู้ว่า ในยามที่ว่างๆ พีชจะนึกถึงลีลา แต่ก็ใช่ว่า พีชจะเฝ้าคิดถึงแต่ลีลาไปซะทุกเวลาเมื่อไหร่?
พีชเป็นนักเขียนนิยาย บ่อยครั้ง ที่มีจินตนาการอันอ่อนหวานล้อมรอบกาย เรื่องราวที่พีชสร้างมันขึ้นมา ไหลเวียนรอบกายราวกับสายลมแผ่วที่หอมหวาน แล้วก็มีบ้าง ที่สายลมหอมหวาน แปรเปลี่ยนไปเป็นสายลมที่หนาวเฉียบ กรีดบาดจนเจ็บลึก เมื่อจินตนาการแห่งนิยาย ถึงคราวที่ความรักแตกแยก
แต่อย่างไรก็ดี พีชหลงใหลกับความหลากหลายของมัน และจะมองเห็นมันไหลวิ่งอยู่ในใจ เหมือนกำลังดูหนังสนุกๆหนึ่ง...หรือสอง หรือสามเรื่อง ขึ้นอยู่กับว่า ในช่วงเวลานั้น พีชกำลังเขียนนิยายกี่เรื่อง? ชีวิตของตัวละครในเรื่อง จะวนล้อมอยู่รอบกายของพีช
บ่อยนะ ที่พีชเหมือนจะลืมๆไปว่า ตนยังจะมีคนรักตัวจริง ที่กำลังรอให้ตนไปใส่ใจเธออยู่
แน่นอน พีชมองเห็นลีลาเสมอ เพราะพีชจะไม่เอาเวลาว่างๆ ไปแจกจ่ายกับผู้หญิงคนอื่น กะแค่เวลาที่ต้องจ่ายให้ลีลา พีชก็แอบรู้สึกเครียดๆในบางครั้ง เมื่อพบว่า เวลาแห่งการร่างจินตนาการของตน มันสูญไปอีกตั้งหลายชั่วโมง เมื่อพีชต้องแบ่งเวลานี้ มาให้กับแฟนของตน พีชไม่อยากเสียเธอไป ตนยังเสียดายลีลาอยู่ หญิงสาวน่ารักออดอ้อน เหมือนนางเอกในละคร บ่อยครั้ง ที่พีชยกลีลา ให้เป็นนางเอกของตน
แต่...ก็มีบ่อยครั้ง ที่พีชรู้สึกเบื่อๆ กับบทบาทที่จำเจ ไม่เหมือนกับชีวิตที่เปลี่ยนไปมาอย่างในนิยาย
บทเข้าพระนางกับลีลาของพีช จะนุ่มนวลอ่อนหวานเสมอ พีชจะทำบทนี้ให้สวยงามที่สุด แต่พีชก็ขอกลับหวนไปสู่จินตนาการที่หลั่งไหลไม่จบสิ้นของตน ในยามที่ห่างกายกับเธอ
ขอแค่นี้เอง แต่ดูเหมือนว่า บ่อยครั้ง ที่ลีลาไม่พอใจกับการกลับไปสู่ตัวเองของพีช ซึ่งพีชก็ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่า ทำไม? หญิงสาวกี่คนๆที่ตนคบ จะต้องหวังให้ตัวเธอเป็นเงาครองหัวใจพีชตลอดเวลา ทำไมถึงไม่มีเวลาให้พักกันบ้าง?
“พี่พีชน่ะ เวลาอยู่กับลีลา พี่พีชดูรักลีลามากเลย พี่จะพูดเพราะ เอาใจลีลาเสมอ แต่ลีลาไม่เข้าใจค่ะ ว่า...ทำไม? เวลาเราห่างกัน พี่พีชเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนละคน ลีลารู้สึกเหนื่อยมากเลย รู้มั้ย? เหนื่อยที่ต้องคอยตามพี่พีชอยู่ข้างเดียว แล้วก็รู้สึกว่า ทุกครั้งที่เราห่างกัน พี่จะคอยหนีลีลาตลอด แต่ก็แปลกนะ พอมาอยู่ต่อหน้ากัน พี่พีชก็จะกลับมาอบอุ่น ดูแล เอาใจใส่ลีลาอีกครั้ง รู้มั้ยที่รัก พี่ทำให้ลีลาสับสน ไม่แน่ใจเลย ว่าพี่พีชรัก และคิดถึงลีลาบ้างมั้ย? เวลาไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่จะปิดตัวเงียบ เหมือนกับพี่พีชไปอยู่อีกโลกหนึ่ง”
หญิงสาวบอกเล่าความรู้สึกของตน เธอหวังให้คนรักเข้าใจ ถึงความสับสนของเธอ
ยามใกล้ พีชจะแสดงความรักอันอบอุ่นกับเธอ ดวงตาเรียวกลมโตช่างฝันคู่นั้น จะมองเธออย่างอุ่นหวาน แต่...ก็มีบ่อยครั้ง ที่ลีลามองลึกเข้าไปในตาสวยคู่นั้นของพีช เธอไม่เคยเห็นตัวเธออยู่ในนั้นเลย ลึกๆในดวงตาช่างฝันคู่นั้นของพีช มีอะไรมากมาย ที่ไม่ใช่คนที่อยู่ตรงหน้าพีชในขณะนั้น
สิ่งที่ฉาบบนแววตา คือความแวววาวใส่ใจ แต่ลึกเข้าไปในนั้น พีชปิดกั้นไม่ให้ใครเข้าไป แม้แต่เธอ ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน โลกของพีช อยู่หลังแววตาอ่อนหวานคู่นั้น เป็นโลกที่กั้นลีลาเอาไว้ข้างนอก ห้ามล่วงล้ำ ห้ามเข้ามาวุ่นวาย
ความรู้สึกของพีชตรงนั้น ซึ่งนั่น ก็ทำให้หญิงสาวหงุดหงิดทุกครั้งที่นึกถึงมัน เพราะเธอ...อยากเป็นส่วนหนึ่ง ที่อยู่หลังแววตาคู่นั้น
“ลีลา...คิดมากน่ะ” เสียงต่อว่าของพีชยังคงอ่อนโยนเสมอ
พีชไม่ใช่คนที่จะอยู่ได้นานกับความรุนแรง พีชเกลียดความเครียด เกลียดการซักถามเซ้าซี้ เกลียดการถูกจี้ให้แสดง เพราะไอ้สิ่งเหล่านี้ ทำให้พีชเหนื่อย จนไม่อาจจะไหล...จินตนาการในการเขียนได้ดั่งใจคิด
สำหรับพีชแล้ว...คนรักกัน จำเป็นด้วยหรือ? ที่จะต้องมีแต่เธออยู่ในความคิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง พีชทำงานใช้สมอง ใช้จินตนาการ บางครั้ง นางเอกในสมองของพีช ไม่ใช่ลีลา นางเอก คือนิยายที่พีชกำลังแต่ง เธอคือนางเอกที่พีชต้องรักในขณะนั้น แล้วจำเป็นด้วยหรือ ที่พีชต้องจัดสมาธิมาคิดถึงลีลา ณ ตอนนั้นด้วย
ทำไม? ลีลาจะต้องมาเครียดกับสิ่งเล็กๆอย่างนี้ด้วยนะ ในบางจังหวะของชีวิตประจำวัน พีชขอตัดลีลาออกไป เพื่อมาอยู่กับจินตนาการของตนเอง
พีชไม่เห็นความผิดของตนเอง ในเมื่อลับหลังลีลา พีชไม่ได้ไปควงผู้หญิงอื่น พีชก็แค่...กำลังหลงรักนางเอกในจินตนาการของตนเท่านั้น แล้วพอวันรุ่งขึ้น ยามที่เผชิญหน้าลีลา ในความจริงที่สัมผัสได้ เธอก็จะกลับมาเป็นนางเอกของพีชเหมือนเดิมน่ะแหละ พีชไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไม? ลีลาต้องพยายามไขว่คว้าที่จะแทรกตัวเธอในโลกส่วนตัวของพีชด้วย ทั้งๆที่การทำอย่างนั้น มันทำให้เธอต้องรู้สึกเหนื่อย และก็ทำให้พีชรู้สึกเหนื่อยตามไปด้วย ที่จะมานั่งอธิบายอะไรๆกันอยู่ตลอดเวลา
“พี่พีชไม่รับโทรศัพท์ลีลา ไม่มีข้อความอะไรส่งมา มีแต่ลีลาที่คอยตามหาพี่คิดถึงพี่”
ลีลาต่อว่าด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ทำไมนะ? กับแค่การพูดคุยทางโทรศัพท์ ก่อนที่จะเข้านอน พีชก็ทำไม่ได้ ทำเหมือนกับว่าไม่เคยคิดถึงเธอ เหมือนกับว่า กำลังอยู่กับใครคนอื่นหรือเปล่า?
“พี่ก็...” พีชถอนใจเฮือกอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาที่อ่อนหวานเมื่อตะกี้ บัดนี้หรี่ความกระตืนรือร้นลง พีชไม่ชอบเลย ที่จะต้องมาคอยอธิบายอะไรซ้ำซาก ทำไม? สาวดี้หลายคน จึงเข้าใจยากอย่างนี้
“พี่อยู่ห่างโทรศัพท์ และก็กำลังพิมพ์นิยายเพลิน สมาธิมันกำลังไหล เลยไม่อยากหยุด” อธิบายซ้ำ กับสิ่งที่เคยพูดมานานแล้ว
“แล้ว...ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ?” ลิลาถาม มองหน้าเรียวคมของพีช
“เราก็เจอกันบ่อยนี่นา พอมีเวลาว่าง พี่ก็จัดหามาให้เราสองคนเสมอ” พีชบอกเสียงอ่อน ซึ่งขัดกับใจ ที่เริ่มมีความรู้สึกกร้าว และต่อต้านขึ้น
อะไรกันนี่...นี่ก็ทำดีที่สุดแล้วนะ...พีชคิด ไหนจะต้องทำงานประจำ...ไหนจะต้องทำงานอดิเรก...ตั้งแต่คบกับลีลามานี่ พีชก็เอาตัวเองออกห่างจากเพื่อนฝูง เพื่อเก็บเวลาไว้อยู่กับเธอ
พีชพยายามที่จะชดเชยเวลาที่เสียไปกับการทำงาน ทำธุระ แล้วเอาเวลาว่าง ที่มีอยู่ไม่มาก เก็บให้ลีลาเต็มที่ ทั้งๆที่ บ่อยครั้ง ที่พีชอยากจะกลับบ้าน เพื่อไปแต่งนิยายที่พีชรักต่อ แต่พีชก็ยอม ที่จะทิ้งสิ่งที่รัก เพื่อมาให้เวลากับแฟนของตนเอง พีชทำถึงขนาดนี้ ก็ยังไม่เป็นที่พอใจกับเธออีกหรือ? สาวหล่อคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดมันออกมา
สิ่งที่ร้ายที่สุด ที่เริ่มผุดขึ้นมาในใจของพีชคือ...ทำไม? การมีแฟนสักคน จะต้องมานั่งเหนื่อยใจขนาดนี้ด้วย?
“ลีลาอยากเป็นเหมือนคู่รักคนอื่น” ริมฝีปากบางของหญิงสาวขยับกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
เธอเห็นคู่รักคนอื่นๆ นัดเจอ เดินจูงมือกันทุกวัน พอต่างคนแยกย้ายกลับบ้าน ก็จะโทรหากัน จีบกันจ๊ะจ๋าทุกคืน ตัวอย่างใกล้ๆตัว คือยัยนิด เพื่อนสนิทของลีลา กับแฟนทอมสุดหล่อของเธอ โทรจีบจ๊ะจ๋ากันตลอดเวลา ซึ่งผิดกับคู่ของเธอ ลีลากับพีช ไม่ได้เจอกันทุกวัน เหมือนคู่รักอื่นๆ แถมพอต่างฝ่ายแยกย้ายกลับบ้าน พีชก็จะเหมือนหายเงียบเข้ากลีบเมฆ อาจมีบ้าง ที่โทรมาหาเธอ หรือส่งข้อความว่ารักทางมือถือ แต่ก็เป็นแค่ข้อความสั้นๆ หรือหากโทรมา ก็จะพูดคุยแค่ไม่กี่นาที มันไม่พอเลย สำหรับความคิดถึง ที่ลีลามีต่อพีช ไม่พอเลย
สำหรับคนที่เป็นแฟน ที่จะพูดคุยกันแค่ไม่กี่คำ ทำเหมือนคุยผ่านๆ ไม่ได้ตั้งใจจะคุย
สายตาของเขา ในยามที่อยู่ตรงหน้า เหมือนภาพลวงให้เธอรู้สึกว่าเขารัก เขามีเธอคนเดียว แต่ยามที่ห่างกาย ลีลาเหมือนตื่นจากภาพลวงนั้น เมื่อพบว่า เธออยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว มีเพียงแค่เธอ ที่คิดถึง ที่คอยรอความรัก ความคิดถึงของพีช ในขณะที่ อีกฝ่าย กำลังคิดอะไร...ที่ไม่ใช่เธอ
แรกคบกัน ลีลาคิดว่าเธอจะทนได้ แต่พอนานไป หญิงสาวเหมือนตื่นจากภาพลวงที่พีชสร้างขึ้น
นิยายรักที่ถูกนักประพัน์แนวอีโรติกอย่างพีชเขียนบทบาทระหว่างเธอและเขาขึ้นมา มีฉากรักหวานแค่เป็นบางช่วง เฉพาะช่วงเวลาที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน แต่พอก้าวห่างกันเมื่อไหร่ นิยายรักฉบับเราสองคน ก็ถูกพับหนังสือรักเก็บนิ่งไว้ และรอเวลาที่จะเปิดบทบาทอีกครั้ง ในยามที่พบกันคราวหน้า
ลีลาเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังค่อยๆตื่น เมื่อเธอค้นพบว่า ความรักของพีช เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ที่พาเธอหลงเข้าไปเท่านั้นเอง
ดูเหมือนไม่มีอนาคต ไม่มีความคืบหน้าไปมากกว่านี้ มีแค่ความรู้สึกหวาน อ่อนไหวเป็นช่วงๆ ที่จรุงใจในบางเวลาเท่านั้นเอง
“เราสองคน จะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆเหรอคะ? พี่ไม่เคยมีสัญญาอนาคตกันเลย”
ลีลาถามเสียงเหนื่อยหน่าย เธอเอนร่างบางออกจากอ้อมกอดของเขา ใบหน้างามหันไปมองตรงทางอื่น
พีชปล่อยมือจากร่างเธออย่างไม่คิดรั้ง คำถามเปรยๆของเธอ ทำให้พีชอึดอัด
...ทำไมต้องให้สัญญาด้วย? ในเมื่อตนเองก็พยายามแล้วนะ การพูดคุยอย่างนี้ พูดกันมาบ้างแล้ว
อยากให้เข้าใจสักหน่อย ว่าขณะนี้ ยังไม่ถึงเวลา จุดหมายที่สุดของผู้หญิงที่เรียกว่าดี้คืออะไร? คือการรู้จัก เป็นแฟนกับทอมสักคน แล้วก็สามารถครอบครอง ควบคุมเขาได้ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ? ทำไมถึงไม่คิดว่า ค่อยเป็นค่อยไป ให้เวลาต่างฝ่าย เพื่อจัดแจงชีวิตของตนเองให้เสร็จสิ้นซะก่อน แล้วจึงค่อยมาคุมชีวิตของกันและกัน
ไม่ใช่ว่า พีชจะไม่เคยคิดถึงอนาคต นักฝันอย่างพีช ย่อมมีตอนจบชีวิตรักของตนอยู่เป็นโครงเรื่องอยู่แล้ว เพียงแค่ขอเวลาเติมต่อทีละตอนให้สมบูรณ์เท่านั้นเอง
“พี่ไม่เคยมีคนอื่นนะ คบแค่ลีลาคนเดียว” พีชตอบไปอีกเรื่อง เหมือนจะย้ำให้ลีลาได้คิด
จะเอาแฟนแบบไหน? เจ้าชู้...รุกรับไวไฟ หรือจะเอาแฟนแบบค่อยเป็นค่อยไป สบายๆ เว้นระยะให้ต่างฝ่าย ได้มีโลกส่วนตัวของตนบ้าง
“เรา...จะคบกันไปได้นานแค่ไหน?” ในที่สุด ลีลาก็หลุดปากคำนี้ออกมา เธอเริ่มไม่มั่นใจกับความรัก และ...เธอกำลังเริ่มมองเห็นตอนจบ
ความรักของทั้งสอง ต่างกันคนละขั้ว ความต้องการของลีลา คือการมีคนรัก ที่ตามติดเรื่องเขากับเธอ คิดถึงเธอทุกลมหายใจ ห่างกันก็มีแต่เธอ อยู่กันก็รักแต่เธอ รักกันมากๆ เหมือนกับจะไม่ยอมห่างจากกัน โหยหากันทุกวันเวลา มีแต่เธอเท่านั้น ที่เป็นภาพ ที่อยู่ในหัวใจของเขาคนเดียว
แต่ความรักของพีช คือ รักที่ไม่ครอบครอง ไม่ต้องจับจองทุกเวลา รักที่อิสระ ให้ต่างฝ่ายได้มีเวลาอยู่กับตนเอง และไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง พีชยังคิดถึงเธออยู่ ยังซื่อสัตย์ต่อเธอเสมอ แต่พีชก็จะขอแบ่งเวลา เพื่อคิดถึง ไม่ใช่จะมีแฟนอยู่ในทุกลมหายใจ จนคิดอะไรอื่นๆไม่ได้เลย
บางเวลา พีชจะเก็บลีลาไว้ข้างๆความคิด เพราะพีชต้องทุ่มสมาธิให้กับสิ่งที่กำลังทำตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นเวลาทำงานหลัก หรืองานหนังสือก็ตาม ไอ้ที่ว่า จะมานั่งกดโทรศัพท์ แล้วหาเรื่องไร้สาระ คุยฆ่าเวลาก่อนง่วงนอน พีชทำไม่ได้จริงๆ
แต่อย่างไรก็ตาม พีชจะยิ้ม และยินดีเสมอ ที่มีเธอเป็นแฟน ความภูมิใจ ที่จะอวดเธอกับใครๆที่พีชรู้จัก ถ้าถามว่ารักมั้ย? ใช่ พีชรักเธอ แต่รักอย่างมีจังหวะ ไม่ใช่รักทุกเวลาที่หายใจ
“ลีลาคิดว่า เราคงไปกันได้ไม่นาน”
หญิงสาวพูดเสียงเบา ความน้อยใจแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ หญิงสาวรู้สึกว่า พีชไม่เคยแยแสเธอเลย พีชสร้างภาพลวงมาตลอด ว่ารักเธอ แต่แท้จริงแล้ว ในใจของพีช คงไม่เคยมีเธอเลย
“คิดว่างั้นเหรอ?”
พีชย้อนถามเสียงเนือยๆ รู้สึกเหนื่อย ที่จะมานั่งพูดอะไร พีชไม่อยากวิ่งตามบทที่เธอวาง มันบังคับกันเกินไป
ทำไมต้องเจอกันทุกวัน?
ทำไมต้องหวานกับทุกเวลา?
ทำไมต้องพร่ำพูดโทรศัพท์กันทุกนาที?
รักนะ...แต่...เหนื่อยจัง...หากวันหนึ่งเธอจะไป พีชจะไม่รั้ง แม้ว่าจะเจ็บปวดเสียใจ แต่เมื่อตน...ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรๆอย่างที่เธอต้องการได้ ก็ปล่อยให้เธอ ได้มีโอกาสไปหาใคร ที่มีอะไรๆ ตามที่ใจเธอต้องการ
ณ เวลานี้ พีชกำลังเริ่มรู้สึกว่า คนสองคน กำลังสร้างภาพลวงของความรักขึ้นมา เสแสร้งว่ากำลังมีความสุข กำลังยิ้มหวานให้กัน ทั้งที่ลึกในใจ ต่างฝ่ายกำลังเหนื่อย...
หนึ่งสาวสวย...เหนื่อยที่จะคอยไขว่คว้า
อีกหนึ่งสาวหล่อ...เหนื่อยที่จะคอยจัดหาให้
สายลมแผ่ว ซับผ่านผิว ใบไม้เคว้งปลิว สร้างเงาวูบพลิ้วบนก้อนหินที่กำลังสะท้อนแสงจันทร์นวล เงาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหมือนภาพลวงตาเพียงแค่ชั่วเวลาหนึ่ง แล้วทุกสิ่ง ก็ฟื้นสว่างกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
ความรักของทั้งสอง กำลังรอเวลาจบที่ชัดเจน นิสัยแห่งรักที่ต่างกัน มีคำตอบให้แค่สองข้อ
หนึ่ง...ยอมเดินมาคนละครึ่งทาง หรือ...
สอง...กำลังรอเวลาที่จะปิดภาพลวงตาอย่างถาวร
คำตอบที่อยู่ลึกๆในใจของทั้งคู่ เพียงรอเวลาที่จะขุดคุ้ยมันขึ้นมา เพื่อเฉลยสู่กันฟัง ความเหนื่อยที่ต่างสะสม จะเป็นแรงผลักดัน ให้คำตอบที่แท้จริง แสดงออกมา
พีชและลา ยังเล่นล่อเอาเถิดกับความรักไปอีกระยะ มันเป็นเหมือนสูตรแปรผันของความรัก ครบสามเดือน ที่บทสรุปบทสุดท้าย ถึงคราวเฉลยคำตอบ
วันหนึ่ง ลีลาบอกเลิกกับพีช เพราะเหตุผลสุดฮิต ว่าเราเข้ากันไม่ได้ อันที่จริงๆแล้ว สำหรับคนทั้งคู่ มันไม่เชิงว่าเลียนแบบเหตุผลสุดฮิต แต่...รักของทั้งคู่ เปรียบเสมือนลมที่พัดไปคนละทิศ ภาษารัก จึงเป็นเพียงแค่แผ่วปราย พรายกระซิบเพียงลมผ่านมา รักที่สัมผัสถึงกันได้เพียงแค่วูบของลมพัด
“ลีลามีคนใหม่แล้ว” ลีลาบอกพีชด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
เธอไม่อยากทำเช่นนี้เลย แต่มันเป็นทางจบที่ดีที่สุดแล้ว ก็ในเมื่อพีชไม่เคยรักเธอ ลีลามั่นใจเหลือเกินว่า ในหัวใจของพีช ไม่เคยมีเธอเลย แต่หัวใจของสุดหล่อคนใหม่ที่เธอเริ่มคบ มีเธออยู่เต็มเปี่ยม ก็เพราะเขาคนใหม่ บอกรักเธอเกือบจะทุกสิบนาที โทรหาเธอในยามที่ห่างกาย มาหาเธอในยามที่เธอต้องการ คนที่ทุ่มเท คนที่ติดตามนั่นแหละ คือคนที่มีความรักแท้
หญิงสาวตัดใจ ลาออกจากความรักที่เป็นภาพลวง วันนี้ และวันข้างหน้า ฉันจะมีความสุข ไม่ต้องทุกข์กับความเหนื่อยในการไขว่คว้าอีกต่อไป
ลาที คนไร้หัวใจ ลีลาจะเจ็บให้ถึงที่สุด เป็นครั้งสุดท้าย สักวันความเจ็บนี้คงผ่านไป พร้อมกับเริ่มรักใหม่ ที่ไม่หลอกลวง
“ไปเถอะ...ขอให้โชคดี” พีชบอกลีลาด้วยน้ำเสียงเศร้า หญิงสาวที่ไม่รักจริงอย่างเธอ คงไม่อยู่กับตนนานนักหรอก พีชอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อเธอมาตลอด แต่หญิงสาวก็ยังคอยส่ายตามองหาคนใหม่ เมื่อเธอไร้น้ำใจขนาดนี้ จะรักเธอไปอีกทำไม? อยากจะไปก็ช่างเธอ ที่ผ่านมา พีชไม่เคยมีใครคนอื่น มีความรักให้เธอคนเดียว แม้ไม่เคยพร่ำรำพัน แม้ไม่เคยจี้ตามติดๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยรัก
ช่างมัน...ความรักลวงๆของลีลา ที่บอกว่ารักพีชนักหนา ที่แท้ก็เพียงแค่มาเพื่อสนุก และก็ทิ้งทุกข์ไว้ให้คนถูกเธอทิ้ง วันนี้ เธอจะไม่มีค่าสำหรับพีชอีกต่อไป ผู้หญิงโสดสวยยังมีอีกเกลื่อนกราด สายตาของผู้หญิงหลายคน ยังมองมาที่พีช ไว้พีชพร้อมเมื่อไหร่ พีชก็ไขว่คว้ามาเป็นแฟนสักคน
สมุดนิยายแห่งความรัก ระหว่างพีชกับลีลา จบลงอย่างน่าเสียดาย เมื่อคนทั้งสอง ไม่เลือกที่จะเดินมาหากันคนละครึ่งทาง แต่คนทั้งสองที่มีหัวใจตรงกัน มีความรักต่อกัน กลับเอาความรักมาลวงใส่กัน เพื่อรอวันที่จะปิดบทสุดท้ายลงในสมุดเล่มนั้น
ผู้เขียน : Oum
Lesla3
13 Blog posts
