20 01 2021

ได้อ่านบทความนึง

บอกว่าการเขียนช่วยจัดระบบความคิดได้

เขียนโดยไม่ต้องวางแผนหรือระวังคำพูดใดๆ

เขียนสิ่งที่อยู่ในหัว เขียนเพื่อให้เราอ่านรู้เรื่องคนเดียว 

เมื่อเขียนไปได้สักพักนึง ระบบความคิดที่ยุ่งเหยิงจะดีขึ้น ....

เลยคิดว่าอยากเขียนอะไรไปเรื่อยๆดู แต่วันนี้ในหัวไม่มีอะไรเลย

เพราะเมื่อวานเจอเรื่องหนักๆมาแล้ว เป็นเรื่องเดิมๆ เรื่องของการสื่อสาร

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  ว่าทำไมเราถึงสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการบอกไม่ได้

เจตนาจะบอกเขาว่า เราห่วงเขา เราแคร์เขา แต่สิ่งที่เขาได้รับไปคือ เราไม่ได้สนใจเขาเลย

เป็นความเข้าใจผิด ที่เราไม่อยากให้เกิดเลย มันรู้สึกเสียใจมากๆ เสียใจที่ตัวเองทำให้เขารู้ไม่ได้

ลองสังเกตุตัวเองหลายครั้ง ว่าสาเหตุคืออะไร เราอยากแก้ไข อยากเปลี่ยนแปลง 

ไม่อยากให้คนที่เรารัก ต้องมาเสียใจเพราะคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจแบบนี้

เลยคิดเอาเองว่าถ้าพูดน้อยลงจะช่วยแก้ปัญหานี้ แต่สรุปว่าเมื่อไหร่ที่เริ่มพูด แม้จะเพียงน้อย ก็เกิดปัญหาทุกที

ดังนั้นการพูดน้อยไม่ใช่การแก้ปัญหาที่แท้จริง....แล้วเราต้องทำยังไงล่ะ