ซีรียส์รักเลสจบในตอนชุด เล่นเพื่อน1 จอยกับเจน



“ว่าแต่ว่าเจน อีก2วัน เธอจะไปแล้วเหรอเสียดายจัง เราคงไม่ได้เจอกันอีกหลายปี” ฉันเอ่ยถามเจนที่โต๊ะริมบึงในสวนในหมู่บ้านที่ประจำของเรา

“ใช่ พอดีว่า โรงเรียนที่เราจะไปเรียนต่อเค้าเลื่อนเปิดเทอมให้เร็วขึ้นน่ะ เจนเลยต้องรีบไปก่อนกำหนดเพื่อปรับตัว จะว่าไปแล้วก้อยังเสียดายนะ ยังใช้เวลาล่ำลาเพื่อนทุกคนไม่คุ้มเลย” เจนเอ่ยตอบฉันมาพร้อมระบายยิ้มบางๆๆ พร้อมกับพูดต่อ

“แต่ไม่เปนไรนะ อย่างน้อย เจนก้อได้ใช้เวลาอยู่กับจอยเพื่อนรักอย่างคุ้มค่าแล้วล่ะ อิอิ” เจนหัวเราะบางๆตบท้าย

“จ๊ะ” ฉันตอบเจนไปพร้อมรอยยิ้มบางๆเช่นกัน พร้อมๆที่คำของเจนยังดังก้องในใจ

“จอยคือเพื่อนรักเพื่อนสนิทของเจน” คำนี้มันเปนคำทีเจนบอกจอย

แต่คำนี้มันเปนคำที่จอยอยากบอกเจน “แต่จอยไม่อยากเปนแค่เพื่อนกับเจนเพราะจอยรักเจนแบบแฟน”

“จาก ม1 ถึง ม5 ตั้ง5ปีแล้วนะที่เราเปนเพื่อนกันมา เร็วเนอะ “ เจนบอกกับฉัน

แต่เสียงข้างในใจฉันกลับคิด “.ใช่ 5ปีที่เราเปนเพื่อนสนิทกันมา แต่ว่าเปน4ปีที่จอยแอบรักเจนในแบบแฟน”

“จอยเปนไร” เสียงของเจนทำเอาฉันตื่นจากภวังค์
“เปล่านี่ “ ฉันรีบปฏิเสธเจนไป ใครจะกล้าตอบล่ะว่าเรากำลังคิดเรื่องเราแอบรักเธอ

”ว่าแต่ว่านี่เราว่ากลับเข้าบ้านกันดีกว่าออกมานั่งนานแล้วเดี๋ยวแม่บ่น นี่ก้อใกล้เวลากินข้าวเย็นแล้วด้วย”
เจนเอ่ยปากชวน
“ อืม จ๊ะ” ฉันรับคำเจนไป

ตลอดทางที่จักรยาน2คัน ของฉันและเจน ปั่นคู่กัน จาก บึงน้ำท้ายหมู่บ้าน ออกมายังบ้านของ2เรา ฉันแอบเหลือบตามองเจนเปนระยะ แทบทุกครั้งเวลาปั่นจักรยานด้วยกัน เจนจะต้องฮัมเพลงเบาๆๆ ไปด้วยเสมอ แล้วฉันก้อมักจะเปนผู้ฟังที่ดี ขี่จักรยานข้างๆเจนพร้อมกับฟังเจนร้องเพลงไปด้วย บางทีฉันก้อมีร้องเพลงประสานเสียงกับเจน

“บ๊าย บายจ๊ะ แล้วเจอกันนะในวันศุกร์” ฉันโบกมือให้เจน พร้อมทั้งขี่จักรยานมุ่งตรงไปยังบ้านของฉันหลังข้างหน้า
“จ๊ะ จอย บ๊ายบาย”
เจนตอบฉันกลับมาพร้อมกับเลี้ยวรถจักรยานเข้าจอดในบ้านตัวเอง บ้านเจนอยู่ก่อนบ้านฉัน5หลังในหมู่บ้านเดียวกัน

“แล้วเราจะกล้าบอกเจนไม๊นี่”

ฉันได้แต่มองที่หน้าต่างดูท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างถอนใจในห้องนอน ฉันเปนเพื่อนสนิทในสายตาและความรู้สึกเจนมาตลอด5ปี แต่เจนไม่เคยรับรู้เลยว่าในใจฉันแอบชอบเจนแบบแฟนคนรักมา4ปีแล้ว ฉันยังจำได้ดีถึงวันแรกที่เราเจอกัน ในชั้น ม1 โรงเรียนสตรีชื่อดังแถวบ้านเรา

“หวัดดีจ๊ะเธอชืออะไร เราชื่อเจนนะ อายุ13ปี ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เจนที่นั่งข้างๆฉันเปนฝ่ายแนะนำตัวก่อนพร้อมส่งยิ้มแห่งมิตรภาพมาให้
“เราชื่อจอยจ๊ะ อายุ13ปีเท่ากับเธอเหมือนกัน เช่นกันจ๊ะ” ฉันก้อตอบเจนกลับพร้อมกับส่งยิ้มความเปนเพื่อนให้เจนกลับเช่นกัน

และแล้วมิตรภาพของเจนกับฉัน จากนักเรียนเข้าใหม่ชั้น ม1 2คน ก้อเริ่มต้นขึ้น จาก2สาวในชุดนักเรียนถักเปียผูกคอซอง ทีแรก ฉันกับเจนเปนแค่เพื่อนร่วมชั้น ม1 ที่นั่งติดกัน แล้วต่อมาเราก้อพบว่า บ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แถมอยู่บ้านห่างกันไมกี่หลัง หลังจากนั้นเราทั้งคู่จึงไปเรียนด้วยกันกลับบ้านด้วยกันแล้วก้อกลายเปนเพื่อนสนิทกัน จนกระทั่งเราขึ้นชั้นม2 เราก้อยังเปนเพื่อนสนิทกัน จนกระทั่งในชั้น ม2 เจนเริ่มฉายแววความน่ารัก มีเพื่อนชายมาจีบเจน ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าฉันเปนห่วงเจน หวงไม่อยากเหนเจนมีแฟน รู้สึกเจ็บลึกๆในเวลาที่เพื่อนชายที่มาจีบเจนมาหาเจน และฉันมีความสุขมากๆทุกครั้งที่ได้อยู่กับเจน2คน ได้ดูแลเอาใจใส่เจน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันไม่เข้าใจตัวเอง
จนกระทั่งวันนึง ฉันกับเจนได้ติวหนังสือกัน2คนในห้อง

"อุ๊ย!” จังหวะนั้นที่ฉันเงยหน้าไปหาเจน แล้วเจนก้อก้มน้าเข้ามาหาฉันพอดี ใบหน้าของเรา2คนใกล้กันมาก ริมฝีปากจนเหมือนแทบจะจูบกัน ฉัน ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของตัวเจน พร้อมกับที่ได้จ้องตาสีดำขลับในระยะใกล้ เหนผมยาวสีดำของเจนที่ปล่อยลงมา แล้วอยู่ดีๆฉันก้อรู้สึกวูบวาบหวิวๆในใจ หน้าเริ่มแดงนิดๆ เหมือนตกอยู่ในภวังค์เลย ก่อนที่เจนจะเรียกสติฉันกลับมา
“เปนอะไรไปป่าวจอย มองเราซะยังงั้น ทำอย่างกับคนตกหลุมรักเลยน๊า” เจนแซวฉันยิ้มๆ
“จะบ้าเหรอ เราเปนผู้หญิงเหมือนกันนะเจนจะตกกดหลุมรักกันได้ไง” ฉันรีบละล่ำละลักปฎิเสธ

“ แหมรู้หรอกน่า ว่าจอยไม่ใช่ทอมดี้สักหน่อย ล้อเล่นแค่นี้ต้องตกใจด้วย อิอิ“ เจนพูดกับฉันพร้อมหัวเราะ

นั่นสินะ แค่นี้เองผู้หญิงเหมือนกันทำไมฉันต้องมีอาการแปลกๆๆ แต่แล้วในที่สุด ต่อมาไม่นานฉันก้อต้องยอมรับกับใจตัวเองว่าใช่ ฉันตกหลุมรักเจนในแบบแฟนแล้วจริงๆ ทั้งที่เราเปนผู้หญิงเหมือนกัน มันเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่าตอนไหน ฉันค้นหาตัวเองอยู่นานว่าฉันเปนอะไร ฉันเปนทอมรึป่าว แต่ฉันก้อยังชอบใส่กระโปรงไว้ผมยาวแต่งตัวแบบผู้หญิงทำตัวเรียบร้อยอยู่นะ ในที่สุด ฉันก้อได้ค้นพบและทำความรู้จักกับคำๆนึง ที่เหมาะสมในความเปนฉัน

“เลส” ใช่ฉันเปนเลสแบบแอบๆมา4ปีแล้ว

“นี่เจนจะไปแล้วจอยจะสารภาพรักกับเจนดีไม๊ เจนจะรังเกียจรับไม่ได้รึป่าวและความเปนเพื่อนของเราล่ะ”
ฉันนอนก่ายหน้าผากคิดอยู่บนเตียง ตอนนี้เสียงในใจฉันมันขัดแย้งกันระหว่างให้ฉันเผยความในใจออกไปให้เจนรู้ดีกว่าโดยไม่ต้องสนใจอะไรถือว่าทิ้งทวนได้บอกรักกับคนที่แอบชอบ แต่อีกดานนึงในใจฉันก้อแย้งมันว่า เก็บไว้ในใจเถอะยัยจอยออย่าบอกเจนเลย ถ้าเจนรับไม่ได้เจนโกรธเจนเกลียดไม่เข้าใจล่ะ เธอจะทนได้เหรอที่ต้องเสียเจนไป

ฉันเฝ้าคิดถามตัวเองบนเตียงนอนก่อนที่จะหลับไป

วันนี้เปนศุกร์ วันที่เจนต้องเดินทาง
เมื่อวันพุธกับพฤหัส ฉันกับเจนเราทั้งคู่ไม่ได้เจอกันเลยเพราะเจนวุ่นอยู่กับการเตรียมตัวและเอกสารเดินทาง เจนเดินทางจากขึ้นเครื่องจากไทยตอน11โมงเช้าเพื่อไปเรียนต่อที่อเมริกา
แต่ว่าตอนเช้า6โมงเช้า เจนกับฉัน มีนัดขี่จักรยานไปนั่ง ในโต๊ะริมบึงที่เดิมของเรา เพื่อมาเก็บความทรงจำดีๆอำลา

“เจนไปตั้งหลายปีกลับมาที่นี่ ยังจะมึบึงน้ำอีกไหม’
“ต้องมีแหล่ะมั้ง ก้อมันสร้างมาพร้อมกับหมู่บ้านนี่ แม่เราบอกว่ามันเปนส่วนนึงของหมู่บ้านเค้าห้ามถม”

“เหรอ” เจนหันมามองหน้าฉัน พร้อมกับที่ลมพัดมา ทำให้ผมยาวของเราปลิวไปตามลม ร่างของเราผอมบางของเราทั้งคู่

และแล้วเจนก้อเม้มปากก้มหน้าลงนิดนึง พร้อมๆกับหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น

“ เรายังจำได้ว่าจอยเคยให้ผ้าเช็ดหน้าจอยเช็ดรองเท้าเรา” เจนหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ฉันเคยใช้เช็ดรองเท้าให้เจนออกมา
“เรายังจำได้ตอนที่จอยช่วยเราทำการบ้าน”
“เรายังจำได้ตอนที่เราโดนมดกัดหนักมาก แล้วจอยเปนคนมาช่วยปัดมดออกทายาให้เราด้วย”
“เราจำได้ว่าตอนที่เราไม่สบายจอยคือคนที่มาเยี่ยมเราทุกวันแถมยังช่วยแม่เราเช็ดตัวเราอีก”
‘เราจำได้ว่าเวลาเราร้องไห้จอยปลอบเราทุกครั้ง”
“เราจำได้ว่าจอยชอบจับมือเราเดินบ่อยๆ”
สิ่งที่เจนเอ่ยออกมาทำเอาฉันถึงกับอึ้งในใจไม่คิดว่าเจนจะจำ

และแล้วเจนเงยหน้าขึ้นมองพร้อมถามฉัน ‘’แล้วจอยล่ะจำอะไรได้บ้างไหมเกี่ยวกับเรา”
คำถามของเจนท้ำเอาฉันถึงกับอึ้งนี่เจนจะเล่นอะไร รึเจนรู้อะไรว่าจอยแอบรักเจน
ฉันไปไม่ถูกได้แต่อึกอัก “ เอ่อ”

แต่แล้ว....อยู่ดีๆๆ น้ำตาเจก้อเริ่มคลอที่ตา พร้อมกับที่เจนตัดสินใจพูด

“เจนพยามฝืนในความรู้สึกมาตลอด อยากรู้ไม๊ ทำไมเราถึงคบกับ เก่ง แค่6เดือนเลิกตอน ม2 ก้อเพราะว่า เรารู้สึกตัวเองและตอบตัวเองได้ว่าเราไม่ชอบผู้ชาย เรารู้ตัว่า เรารักผู้หญิงด้วยกัน แต่เราไม่กล้าบอกใคร เรากลัวคนที่เราแอบรัก เค้าเสียใจและไม่คุยกับเราอีก เพราะเค้าคงไม่ชอบผู้หญิงด้วยกัน เรารักเค้ามานานหลายปี แต่ไม่กล้าบอกเค้า เพราะเค้าเปนเพื่อนเรา แล้วนี่ที่บ้านส่งเราไปเรียนต่อเมืองนอกหลายปีเราคงไม่ได้คุยได้เจอกับเค้าอีก เราเลยตัดสินใจจะบอกความในใจกับเค้าก่อนไปว่า เรารักเค้า ถึงแม้เราจะเสียใจต้องเจ็บ”

คำพูดของเจนทำเอาฉันทั้งดีใจและเสียใจปนระคนกันไป ฉันดีใจที่ได้รับรู้ความจริงว่า แท้จริง เจนก้อชอบผู้หญิงเหมือนฉัน แต่ที่เสียใจก้อคือ คนที่เจนแอบรักมาหลายปี นั้นไม่ใช่ฉัน

“แล้วทำไมเจนไม่บอกความในใจกับเขาไปเลยตรงๆมาบอกจอยทำไมล่ะ”
ฉันตอบเจนออกไปจากใจนาทีนี้ ฉันได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่า ถึงแม้เจนจะชอบผู้หญิงเช่นฉัน แต่ฉันไม่สารภาพความในใจกับเจน เพราะเค้ามีคนที่แอบรักมาหลายปีอยู่แล้ว มันคงไร้ประโยชน์ในการเผยใจ

“ที่เจนบอกจอย ก้อเพราะว่า เพื่อนผู้หญิงคนที่เจนแอบรักแอบชอบมาตลอดหลายปีคือ จอย”

"เจน”

“เราเข้าใจนะจอยจะโกรธจะเกลียดเราก้อได้ถ้าจอยไม่ชอบ แต่เราสบายใจที่จะได้บอกจอยแล้วก่อนไปไม่ต้องเสแสร้งกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง ขอบคุณนะที่จอยดูแลเอาใจใส่ให้ความทรงจำดีๆกับเรามาตลอด5ปี เราไม่เสียใจแล้วถ้าจอยจะเลิกคบเรา”

เจนพูดจบพร้อมกับเดินหันหลังจะไปขี่จักรยานเตรียมกลับ ฉันยืนอึ้งกิมกี่กับสิ่งที่ได้ยิน จอยแอบรักเจนมาตลอดหลายปีแล้วก้อคิดว่ามันคงเปนการ แอบรักเขาข้างเดียว แต่วันนี้เจนกลับมาบอกจอยว่า เจนก้อแอบรักจอยข้างเดียวเช่นกันมานาน

ฉันตกอยู่ในความรู้สึกอึ้งกิมกี่สักครู่ ก่อนที่จะได้สติกลับมา พร้อมกับสาวเท้ายาวๆ ไปจับมือเจนที่กำลังหันหลังกลับไปที่จักรยานที่จอดอาไว้

“เดี๋ยวเจน” ฉันตัดสินใจเรียกชื่อเจน
“จับมือเราทำไม จอยคงเกลียดและรู้สึกแย่กับเจนมากสินะ” เจนหันหน้ากลับมาหาฉัน แต่ยังไม่กล้าสบตายังคงก้มหน้าแววตาเศร้าๆน้ำเสียงเครือๆๆ

ฉันไม่ตอบอะไรเจน นอกจากทำตามความรู้สึกภายในหัวใจของฉันที่สั่งให้ฉันทำในตอนนี้ทันที
2มือของฉันจับ2มือของเจนดึงตัวเจนเข้ามากอดไว้กับฉัน มือข้างนึงฉันลูบผมเจนเบาๆพร้อมกับที่จับหน้าเจนซบทีหน้าอกฉันอย่างหนุ่มนวล

“จอยก้อรักเจน จริงๆจอยก้อแอบรักเจนมานานหลายปีแล้ว แต่จอยไม่กล้าบอกเจน เหตุผลก้อเหมือนกับที่เจนบอกจอย” ฉันตอบเจนไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเช่นกัน

“จอยไม่ได้หลอกเจนล้อเล่นใช่ไหม” เจนเอ่ยถามฉันพร้อมๆกับที่ฉันรู้สึกได้ว่าหน้าอกของฉันเปื้อนหยดน้ำตาของเจน

"อื้ม เราแอบรักเจนมาตั้งแต่ชั้น ม2” ฉันตอบเจนกลับไปด้วยน้ำเสียงเครือๆใบหน้าที่แดงนิดๆ

“นี่เปนเรื่องจริงใช่ไหม”

“อืมจริงสิเจน ทุกๆความทรงจำของเจนยังอยู่ในใจจอย”

“แล้วทำไมเรา2คนไม่สารภาพรักกันไปซะตั้งแต่แรก” คราวนี้เสียงเจนเริ่มเปลี่ยนเปนงอนนิดๆขึ้นบ้างแล้ว

“นั่นสิน่ะ ทำไมเจนต้องมาบอกว่าจอยในวันที่เจนจะไม่อยู่เมืองไทยอีกแล้ว” ฉันเองก้อตอบเจนกลับไปอย่างติดงอนเล็กๆๆเช่นกัน

หยดน้ำตาเมื่อกี้ของทั้งเจนและจอยแห้งไปแล้ว บรรยายกาศ แห่งความเศร้าเพราะกลัวในการแอบรักหายไป พร้อมกับที่ความรู้สึกของคำว่า รัก อย่างชัดเจน ค่อยๆเข้ามาในใจคนทั้งคู่ หญิงสาว2คน

“.ห้ถือว่า วันนี้เปนวันเริ่มต้นของวันที่เจนกับจอยรักกันจะดีไหม” ฉันตัดสินใจเอ่ยถามเจนในอ้อมกอดออกไป ตอนนี้อาการอึ้งกิมกี่ ของฉันหายไปแล้ว

“ ได้สิ” เจนเงยหน้าจากอ้อมกอดขึ้นมาตอบฉัน สายตาเราประสานกันคงไม่ต้องอธิบายรึพูดอะไรกันต่อ

ต่อจากนี้ก้อเปนหน้าที่ของหัวใจจอยกับเจนพูดกันเอง2คน มันเปนการมีความรักครั้งแรกในแบบเลสของ ฉันกับเจน ทุกวันนี้ผ่านมาฉันอายุใกล้30แล้ว เรื่องนี้ยังอยู่ในใจของฉันเสมอ รักแรกในวันเรียนที่ต่างฝ่ายต่างแอบซ่อนความในใจยังไม่กล้าเปิดเผยตัวตน

จบค่ะ
เพลินวาด
###ทุกตัวอักษรที่เรียงร้อย เพียงเพื่อคอยส่งกำลังใจรักและหวังดีให้เธอ อบอุ่นเสมอ มีความสุขกับการอ่านนะคะ
--------------------------
อธิบายเพิ่มเติมค่ะ คำว่าเล่นเพื่อน ในสมัยโยราณใช้แทน พฤติกรรมหญิงรักหญิงค่ะ
เรื่องนี้ เปนนวนิยายที่แต่งขึ้นนะคะไม่ใฃ่เรื่องจริง เพิ่งลองแต่งแนวเลสที่ไม่เคยแต่งครั้งแรกไงขออภัยด้วยนถ้าติดขัดตรงไหน ไม่สนุก

ผู้เขียน : เพลินวาด