คุณรู้ไหมว่าคนที่ทำให้เรายิ้มได้ เขาก็ทำให้เราร้องไห้ น้ำตาไหลได้เช่นกัน

นานมาแล้วในไลน์ เคยมีแชทของคน ๆ หนึ่งที่คุยกันทุกวันพูดคุย ถามไถ่ บอกเล่าทุก ๆ เรื่องราว แชร์เรื่องราวต่าง ๆ ให้ได้รู้

ตลอดเวลา ที่ผ่านมา 4-5 ปี ที่อยู่กับความสัมพันธ์ ที่ไม่มีชื่อเรียก สำหรับเขาเราคืออะไรไม่รู้ แต่สำหรับเราเขาคือโลกทั้งใบ

เราไม่เคยเจอกัน ถ้าครั้งที่เราเฝ้าถามเขาทั้งทางตรงและทางอ้อมว่า ถ้าสมมุติเราชวนไปเที่ยว หรือมาเจอกันเพื่อไปทานอาหารด้วยกันสักมื้อล่ะ 

คำตอบที่ผ่าน ๆ มาคือ แล้วคิดว่าเขาจะมีเวลาไหม ลางานได้หรือเปล่า ถามไปหลาย ๆ รอบ ได้คำตอบแบบนี้ ก็เลยไม่อยากเซ้าซี้ถามอีก

แต่จริง ๆ แล้ว ตัวเราเองหรือเปล่าที่ลืมคิดไปว่า อย่าไปชวนเขาเลย เพราะแค่การคอลไลน์มาคุยเขายังลำบากใจที่จะคุยกับเรา  แต่เราก็คุยกันผ่านตัวหนังสือในไลน์ มาได้ถึง 4-5 ปี แล้วเวลาที่คุยกัน แรกๆ เขาก็ดูใส่ใจ อยากรู้ทัศนคติ ความเห็นต่าง ๆ ว่าเราเป็นแบบไหน ชอบหรือไม่ชอบอะไร เรามีอะไรก็เล่าให้เขาได้รับรู้ผ่านการแชทตลอด ทั้งที่ครอบครัว เรื่องที่ทำงาน เรื่องเพื่อน ๆ ไปไหนบ้าง ทำอะไรอยู่ ทุกข์สุข อย่างไร ไม่เคยปิดบัง บางเวลา เขานึกจะมาก็มา นึกจะหายก็หายไปแบบไม่มีการอธิบายอะไร  จนหลาย ๆ ครั้งเราก็ อดระแวงสงสัยและอดคิดไม่ได้ว่า การที่เขาหายไป เงียบไปในช่วง วันหยุดขอการทำงาน เขาอยู่กับใครหรือเปล่าถึงไม่สะดวกทักมา พอทักมาก็แค่ฟถามว่าวันนี้ไปไหนแล้วก็บอกให้ดูแลตัวเองดี ๆ นะ แล้วเขาก็หายเงียบไป เป็นวัน แล้ววันหนึ่งเขาก็หายยไปพร้อมกับ ความทรงจำทุกๆ เรื่องราว ทิ้งให้เราอยู่แต่ในความเงียบที่ว่างเปล่า เฝ้าถามตัวเองว่าแล้วที่ผ่านมา เราอยู่ในโลกทิพย์ หรือเปล่า แล้วคนที่เราคุยด้วย 4-5 ปี คือใคร ทำไมวันนี้ เขาถึงเงียบหายไป ในเมื่อเบอร์มือถือเราเขาก็มี อย่างน้อย ถ้าอยากบอกหรืออธิบายอะไรโทรมาก็ได้  แต่ไม่เป็นไร มันเป็นสิทธิ์ของเขา เราแค่ตัวหนังสือที่มีความรู้สึกไปเอง เรากลับมาปลอบตัวเองแบบนี้นะ  

และเราก็บอกตัวเองว่าถ้าจะร้องไห้ น้ำตาจะไหล กับเขาคนนี้ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย  เราจะผ่านเหตุการณ์แบบนี้ไปให้ได้  

ขอบคุณที่เข้ามาทักและขอบคุณที่จากไป เหลือไว้แค่ความเงียบค่ะ