เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกจากแขนซ้ายของฉัน มันไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิดในความรู้สึก กลับรู้สึกเบาสบาย เหมือนได้เป็นเจ้าหญิง. . .ใช่แล้วล่ะ ฉันกำลังจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ฉันอยากนอนหลับไปตลอดทั้งชีวิต จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวอะไรอีก
มันโหดร้ายเกินไปกับเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ฉันเจอ ความเชื่อใจในคนรักทำให้ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นเหมือนงูพิษที่แว้งกัดฉันได้ขนาดนี้ คำถามที่มีอยู่ตลอดเวลาคือ ฉันดีไม่พออีกหรือ ฉันให้เค้าไม่พออีกหรือ หากไม่พอ หากเป็นเช่นนั้นฉันก็คงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เพราะฉันให้เค้าไปแล้ว. . .ให้ไปทั้งหมด และตอนนี้สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้คือวิญญาณของฉัน
ฉันรู้ตัวดีว่าฉันอ่อนแอเกินไปหากจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เมื่อขาดเขา คนรักที่เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต หรือเป็นเพราะฉันโง่เองที่ฝากชีวิตไว้กับเขาตลอดเวลาห้าปีที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาและ ฉันไม่เคยคิดจะรักใครได้อีก. . .
วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักที่ฉันยอมลุกขึ้นตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารมื้อพิเศษสำหรับคนรัก ทั้งๆที่เป็นคนนอนขี้เซา ขับรถออกไปซื้อของเพื่อสร้างบรรยากาศในตอนเย็นที่เมื่อห้าที่แล้วฉันปฏิบัติต่อนภัทรอย่างไรวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น ฉันไม่อยากให้คนรักคิดว่าความรักที่ฉันมีให้เขาน้อยลงเลยสักนิด ปีนี้ก็จะครบรอบห้าปีพอดีที่เราคบกัน ฉันยังจำวันที่นภัทรบอกรักฉันครั้งแรกได้ดี. . .14 กุมภา เมื่อห้าปีที่แล้ว
ฉันนั่งรอการกลับมาของคนรักจนเข็มนาฬิกาที่ฝาผนังบอกเวลาสามทุ่มสิบห้า อาหารเริ่มเย็นชืด ฉันทำได้เพียงนั่งรอการกลับมาของเขาในห้องมืดๆเช่นเดิม ช่วงนี้นภัทรบอกว่างานยุ่งฉันเลยไม่อยากกวนใจนัก ไม่อยากโทรไปหาบ่อยนักว่าทำอะไรอยู่ เพราะคำตอบที่ได้ก็เช่นเดิม
“ขอโทษนะครีม พี่ทำงานอยู่ ไว้ค่อยคุยกันนะ. . .”
“พี่ไม่กลับไปทานข้าวเย็นด้วยนะ งานยุ่ง”
“ครีมนั่งรถไปซื้อของคนเดียวได้ไหม พี่ต้องเข้าประชุม”
ฉันรู้ว่านภัทรต้องการความก้าวหน้าในชีวิตการงาน เขาบอกว่าเค้าอยากให้ความสุขกับฉัน อยากให้ฉันมีทุกอย่าง ฉันรู้ดีและฉันเองก็พยามจะทำความเข้าใจตามนั้น หากแต่ฉันยังไม่เข้าใจนักว่าชีวิตที่ต้องทำงานนั้นมันจะไม่มีเวลาคุยกับคนที่ได้ชื่อว่าคนรักแม้สักนาทีนึงเลยหรือ. . .หรือว่าเป็นเพราะฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจ
“ครีมต้องเข้าใจนะว่าพี่ติดงาน วันนี้พี่อาจกลับดึกนะ. . .รักครีมเสมอนะคะคนดี”
และเกือบทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ฉันต้องรอนภัทร เปิดทีวีไปเรื่อยๆจนปิดสถานี และหลับหน้าโซฟารอการกลับมาของคนรัก และบางวันเขาก็ไม่กลับ. . .ฉันต้องนั่งรถเมล์ที่เบียดกันยิ่งกว่าปลากระป๋องไปเรียนที่มหาลัยทั้งๆที่เมื่อก่อนจะมีนภัทรไปรับไปส่งเสมอ ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น อะไรที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง แม้แต่คำว่ารักที่เขาให้ฉันยังดูรีบร้อน หรือเหมือนพูดไปให้มันจบๆไปอย่างนั้น
ฉันกับนภัทรรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ตอนนั้นฉันเพิ่งเป็นน้องใหม่และมีนภัทรเป็นพี่รหัส เขาอายุมากกว่าฉันสามปี ความใกล้ชิดกัน ทำให้ฉันรักเค้าโดยไม่รู้ตัวและเราก็ได้เช่าคอนโดอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันใกล้จะเรียนจบแล้ว และนภัทรก็กำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนก
อาหารวันวาเลนไทน์เริ่มเย็นชืด ข้างนอกฝนเริ่มตกหนักทำให้ฉันยิ่งกระวนกระวายใจ . . .
“สวัสดีค่ะพี่ภัทร. . .พี่อยู่ที่ไหนคะ”
“ครีมคะ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย. . .ไม่ต้องรอพี่ทานข้าวนะ”
“แต่วันนี้วันครบรอบการคบกันของเรานะคะ ครีมอยากให้พี่ภัทรกลับมาเร็วๆ”
“พี่ทราบค่ะ แต่พี่ต้องทำรายงานการประชุมส่งพรุ่งนี้นะคะ. . .แค่นี้ก่อนนะคะ”
นภัทรวางสายไปแล้วแต่ฉันยังถือหูโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น งานของเค้ายุ่งขนาดนี้เลยหรือ ฉันสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ฉันเดินกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้งและอุ่นอาหาร ป่านนี้คนรักคงหิวแย่แล้ว เมื่อเขายังไม่กลับมาฉันคิดว่าจะเป็นฝ่ายไปหาเขาเอง
ฉันรีบนั่งรถแท็กซี่ไปหานภัทรที่บริษัท ฝนยังคงตกไม่ขาดสายจนรู้สึกว่าหนาวสะท้าน รถติดยาวเป็นกิโล ฉันกระวนกระวายใจเหลือเกิน ฉันกลัวว่านภัทรจะทำงานจนลืมกินข้าวเหมือนเมื่อตอนที่เรียนมหาลัยด้วยกันแล้วเค้าต้องรีบทำโปรเจ็คเป็นตัวจบจนกลายเป็นโรคกระเพาะอาหาร ฉันจึงตัดสินใจให้รถแท็กซี่จอดและเดินต่อไปอีกจนถึงบริษัท
รถของนภัทรยังจอดอยู่หน้าบริษัท ดูเหมือนว่าพนักงานทุกคนจะกลับกันหมดแล้ว หากแต่ที่ฉันเห็นยังคงมีรถเบนซ์สีแดงจอดอยู่ใกล้ๆ. . .คงจะเป็นรถของเจ้านายของนภัทร ฉันคิด
ตัวฉันเปียกมะล่อกมะแล่กเหมือนลูกหมาตกน้ำที่นภัทรเคยเรียกอยู่เสมอๆ แต่ฉันไม่สนใจอะไรในตัวเองนัก ฉันยิ้มให้กับตัวเองและกับข้าวในปิ่นโตที่ทำเพื่อคนรักเป็นพิเศษ พร้อมกับจ้องแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
“พี่รักครีมมากนะคะคนดี แหวนวงนี้จะเป็นตัวแทนของพี่ เป็นตัวแทนของหัวใจที่พี่จะรักครีมคนเดียวตลอดไป”
ฉันแอบเดินเงียบๆเพื่อเซอร์ไพรส์นภัทร ยิ่งเดินไปใกล้ฉันก็ยิ่งได้ยินเสียงของคนรักกระซิบกระซาบกับ “ผู้หญิงคนอื่น” ในใจก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงคุยเรื่องงานกันยังไม่เสร็จ แต่ฉันไม่เข้าใจว่างานที่นภัทรทำมันสนุกมากจนต้องหัวร่อต่อกระซิกกันขนาดนี้เลยหรือ
“คืนนี้ลินจะพาภัทรไปชมสวนดอกไม้ของลินนะคะ”
“ชมตอนนี้ไม่ได้หรือคะลิน ภัทรอยากไปเร็วๆ”
“ไม่อ๊าว. . .ภัทรบ้าๆ เดี๋ยวภัทรแวะไปบ้านลินดีกว่านะคะ”
“งั้นขอมัดจำก่อนนะคะ”
น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นสาย งานที่นภัทรทำมันเป็นเกี่ยวกับส่งออกอัญมณีนี่นา มันเกี่ยวอะไรกับสวนดอกไม้ของคุณลิน หรือว่าบริษัทนี้เค้าจะเปลี่ยนเป็นจัดสวนดอกไม้ไปเสียแล้ว ฉันได้แต่หัวเราะในใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง นี่ฉันคิดมากไปหรือเปล่ากับภาพที่ได้เจอ มันคงจะยังคิดเข้าข้างตัวเองได้อยู่หากนภัทรไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าไปจูบผู้หญิงคนนั้นให้ฉันเห็น
ฉันเดินท่ามกลางสายฝนพรำกลับมายังห้องพัก นั่งหัวเราะกับตัวเองอย่างคนบ้าก่อนจะใช้มีดคัตเตอร์แตะ. . . กดลึกกับผิวหนังของตัวเอง. . .ค่อยๆกรีดเส้นสีเขียวๆที่ข้อมือทีละเส้น. . .รู้สึกเจ็บนิดๆในตอนแรก หากแต่ยิ่งกรีดยิ่งสนุก เบาสบาย ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าสายตาพร่ามัวเหลือเกิน มองไปทางไหนก็เห็นเพียงลำแสงสีขาว ก่อนจะล้มตัวลง และนอนยิ้มให้กับตัวเองอย่างผู้พ่ายแพ้ . . .
พี่ภัทร. . .
ครีมมอบชีวิตนี้ให้พี่แล้วนะคะ เลือดทุกหยดในกายหลอมรวมจากศูนย์กลางเดียวคือหัวใจของครีม และพี่จะเป็นเจ้าของตลอดไปแม้นความตายก็ไม่อาจพรากครีมไปจากพี่ได้
ยกโทษให้ครีมด้วยนะคะที่ดูแลพี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ยกโทษให้ครีมด้วยที่อ่อนแอเกินไป . . .ขอโทษนะคะคนดี
จำพรากจากรักรอนแรมไกล
จำพรากจากใจคิดคะนึงหา
จำพรากรักจากเจ้าโอ้กานดา
จำพรากจากไปใจระทม
จากคุณ : Lavender
Lesla3
13 Blog posts
